Uit het blad

Door Lucelle Pardoe

In de Nederlandse boekenwereld van vandaag de dag neemt Indonesische literatuur slechts een marginale positie in. Bovendien moeten de werken die wel vertaald worden naar het Nederlands functioneren binnen een Nederlands uitgeefapparaat waarin nog steeds een koloniale houding weergalmt. In dit artikel neemt literatuurwetenschapper en vertaler Lucelle Pardoe deze spanning onder de loep door een vergelijkende – deels tekstuele en deels institutionele – analyse te maken van het het vertaalde én onvertaalde werk van de Indonesische schrijver Eka Kurniawan. Pardoe verkent de wijzen waarop we delen van Kurniawans oeuvre kunnen lezen als een counter-narrative dat onder meer via intertekstualiteit Nederlandse perspectieven op de geschiedenis betwist. Uit de vergelijkende analyse blijkt bovendien dat de literatuur die wel vertaald wordt vooral een beeld in stand houdt van Indonesië als kolonie en dat de boek- en romancentrische norm van de Nederlandse uitgeefwereld nog in hoge mate beïnvloedt welke werken in aanmerking komen voor vertaling.

Mieke van Zonneveld publiceerde haar debuutbundel Leger in 2017 en won daarvoor de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs in 2019. Ze ontving de prijs, aldus de jury, onder meer vanwege de bijzondere stilistische en formele kwaliteiten, zoals de aandacht voor de muzikaliteit van taal, en de bijzondere combinatie van haar inspiratiebronnen: ‘Van de klassieke oudheid tot Herman Gorter, de Bijbel, het Paradijs en zelfs een bijna noodlottig ziekbed’. Ze was stadsdichter van Hilversum van 2018 tot 2019. Naast het dichten schrijft ze verhalen en essays en doceert ze Nederlands op een middelbare school in Hilversum. In een gesprek met redacteuren Carmen Brouwer en Tijs Boesschen Hospers vertelde Van Zonneveld over haar dichterschap en de relatie tussen haar oeuvre en de leukemiediagnose waar zij als 21-jarige mee geconfronteerd werd. Ook spraken ze over onderwerpen die de kern vormen van Van Zonnevelds dichterschap: zelfonderzoek als clichématige metafoor en eigen betekenisgeving aan gebeurtenissen.

Fotograaf: Keke Keukelaar

Het recent uitgebreide spreekrecht in Nederland stelt slachtoffers en nabestaanden in staat om in de rechtszaal hun stem te laten horen, nog voordat een oordeel is geveld. In dit artikel onderzoeken hoogleraar Literatuur, Cultuur en Recht Frans-Willem Korsten en neerlandica Sterre Schols welke ‘genres’ het spreekrecht mogelijk zou kunnen aannemen, wanneer we het lezen vanuit een cultuurwetenschappelijk perspectief. Daarbij wordt ook de vraag opgeroepen wat het (gevoelsmatig) effect van zulk spreken zou kunnen zijn op zowel de professionele betrokkenen als op het bredere publiek. Hiervoor hanteren Korsten en Schols het begrip ‘Rechtsgefühl’ van de rechtsfilosoof Rudolf von Jhering. Het blijkt een vruchtbaar concept voor de casus die Korsten en Schols onder de loep nemen: de strafzaak rondom de moord op Peter R. de Vries en de veelbesproken, emotionele toespraak van zijn zoon, Royce de Vries, op 7 juni 2022. Terwijl de verschillende ‘genres’ van spreken in de rechtbank normaliter scherp begrensd zijn, zien we hier juist een bijzonder fluïde genre ontstaan, met verschillende affectieve configuraties.

Door toenemende mediatisering van het literaire bedrijf, wordt er binnen de neerlandistiek en literatuurwetenschappen steeds meer onderzoek gedaan naar de positie en verschijningsvormen van de schrijver te midden van een complex medialandschap. Volgens promovenda en docent Nederlands Eline Peeters en hoogleraar onderwijs en cultuur Sander Bax biedt dit een bijzonder, en tot op heden nog grotendeels onontgonnen potentieel voor het literatuurcurriculum van het voortgezet onderwijs. Binnen het nwo- onderzoeksproject ‘Leren de wereld te lezen’ onderzoeken zij mogelijkheden voor een intermediale literatuurdidactiek die leerlingen leert om diep te lezen en zich op kritische en verantwoorde wijze te verhouden tot het medialandschap van vandaag de dag. In dit artikel presenteren zij hun eerste ideeën en bespreken zij aan de hand van het intermediale schrijverschap van Ilja Leonard Pfeijffer welke inzichten over literatuur, schrijverschap en intermedialiteit in de te ontwikkelen didactiek centraal kunnen staan.

Oud-hoofdredacteur Guus van der Peet bespreekt Het slechte geweten van Vlaanderen. Nationalisme, racisme en kolonialisme in de tijd van Hendrik Conscience (2022) van Kevin Absilis.

Hoogleraar godsdienstsociologie Kees de Groot bestudeert beeldromans en beeldverhalen die expliciet of minder expliciet het thema ‘religie’ behandelen. In dit artikel analyseert hij de beeldverhalen Kuifje in Tibet (1960) van Hergé en Habibi (2011) van Craig Thompson. De Groot onderzoekt welke elementen uit religie en spiritualiteit bijdragen aan het religieuze karakter van deze verhalen. Hij laat zien dat Habibi, meer dan Kuifje in Tibet, en in overeenstemming met laatmoderne tendensen, een fluïde voorstelling van religie vertoont: grenzen tussen religie, mystiek, esoterie en occult vervagen.

Waar Kuifje in Tibet een traditioneel beeld van de boeddhistische ‘ander’ presenteert vanuit een katholiek perspectief, zorgt een mengsel van spirituele, historische en geografische elementen in taal en beeld in Habibi voor een deconstructie van de stereotypische ‘ander’.

In de rubriek ‘In de Kast’ bepleiten uiteenlopende figuren uit de wereld der letteren waarom een bepaalde auteur of tekst opnieuw de volle aandacht verdient. Ditmaal werpt universitair docent Nederlandse letterkunde Marrigje Paijmans een blik op het leerdicht Strande (1611) van de Zeeuwse dichter Philibert van Borselen (c. 1575-1627). Geïntrigeerd door het rijke schelpenkabinet van zijn zwager, stelde Van Borselen dit ‘literaire schelpenkabinet’ samen. Paijmans volgt de zeewiervormige gedachtegang van Van Borselen en komt zo langs schelpdieren als de pareloester, de purperschelp en de nautilus en hun uiteenlopende culturele iconografieën. Paijmans toont ons bovendien de hedendaagse relevantie van dit vroegmoderne leerdicht: in Van Borselens beschrijvingen van de schelpenroof in Zuidoost-Azië klinkt een scherpe kritiek door op de gewelddadige koloniale extractie van de natuurlijke omgeving.

Fotograaf: Sanja Marušić

Hannah van Binsbergen (1993) studeerde Filosofie aan de Universiteit van Amsterdam. Op haar drieëntwintigste debuteerde ze met de poëziebundel Kwaad gesternte, die met de VSB Poëzieprijs werd bekroond. Van Binsbergen was de eerste debutant die deze prestigieuze prijs ontving. Ook kreeg ze de Herman de Coninckprijs voor het beste debuut. In 2017 maakte ze het hoorspel Nika over het leven van de Russische dichteres Nika Toerbina. Als vervolg hierop publiceerde Van Binsbergen Mijn leven is een schetsblad met daarin werk van haarzelf en vertalingen van Nika Toerbina’s gedichten. In 2020 verscheen haar eerste roman: Harpie, over een ongelukkige vrouw die in contact staat met de duivel. Van Binsbergens recentste werk is Kokanje, een dichtbundel die in 2022 verscheen. In een gezellig café in Amsterdam praatten we over visioenen, marxisme en de eisen voor een betere toekomst.

Het Leidens ontzet is zonder twijfel de grootste en belangrijkste viering van Leiden. In 1774 werd het tweehonderd-jarig jubileum bij het Leidse dichtgenootschap Kunst Wordt Door Arbeid Verkreegen gevierd met een bijzonder zinnespel van de hand van Cornelis van Hoogeveen (1740-1792): Het feestvierend Leyden. In dit artikel legt Neerlandica Evi Dijcks de politieke moraal bloot die onder het ogenschijnlijk simpele verhaal van Het feestvierend Leyden schuilgaat. Aan de hand van een op de Bijbelse hermeneutiek gebaseerde analysemethode legt ze verschillende betekenislagen in het toneelstuk bloot en laat ze zien dat het spel een strategische zet is geweest vanuit KWDAV om zich te verzekeren van een gunstige positie binnen Leiden.

In de rubriek ‘In de kast’ bepleiten uiteenlopende figuren uit de wereld der letteren waarom een bepaalde tekst of auteur de volle aandacht verdient. Ditmaal werpt neerlandica Claudia Zeller haar licht op C.R. 133. Een toekomstroman (1926) van Maurits Dekker. Zeller laat zien hoe de roman een middenweg vindt tussen het serieuze enerzijds en het overdrevene, haast absurde, anderzijds. Ze bepleit dat C.R. 133 dan ook een voorbeeld van een campy dystopie is, die juist met al haar overdaad de moeite waard is om uit de kast te trekken.

Letterkundige Selma Visscher neemt in dit artikel de conflicterende moderniteitsidealen in Albert Helmans roman ‘De stille plantage’ (1931) onder de loep. Vanuit een gotiek interpretatiekader herleest ze deze canonieke (post)koloniale roman over een mislukte plantage in ‘de West’. Leidend in haar analyse is de vraag wat waarheid is, en wat werkelijkheid. Romantische en humanistische ideeën staan niet lijnrecht tegenover kapitalistisch en koloniaal gedachtegoed, maar lopen in elkaar over. De angst en het geweld als gevolg van gotieke grensoverschrijdingen kunnen gelezen worden als een kritiek op de Surinaamse koloniale maatschappij.

Letterkundige en filosoof Zaza de Ridder brengt in dit artikel twee klimaatveranderingromans aan het licht: Flight Behaviour (2012) van Barbara Kingsolver en 10:04 (2014) van Ben Lerner. Aan de hand van de chronotoop, een concept ontwikkeld door Mikhail Bakhtin, onderzoekt ze de rol die ruimte in beide romans speelt. Daarbij richt ze zich op lokale tekenen van klimaatveranderingen die door de personages waargenomen worden. Ze betoogt dat hoewel de personages klimaatverandering op lokale schaal observeren, ze hier dusdanig afstand van kunnen bewaren dat er een gebrek aan actie blijft. Zodoende stellen beide romans de metamorfose van de wereld door klimaatverandering voor als een ongrijpbaar fenomeen en wordt een onproductieve, passieve manier van denken onderschreven.

Door Emma Haché

Letterkundige Emma Haché onderzoekt aan de hand van het toneelstuk Het revolutionaire huishouden (1798) van Lieve van Ollefen het feministische debat in de achttiende eeuw in de Nederlanden. Zowel verscheidene revoluties als het opkomende idee van de gescheiden sferen vormden eind achttiende eeuw de basis voor feministisch verzet. Terwijl in omringende landen Olympe de Gouges en Mary Wollstonecraft in de pen klommen om zich te verzetten tegen sociale ongelijkheid en mannelijke dominantie, bleef het in de Nederlanden opvallend stil. Terwijl ook hier een woelig politiek schouwtoneel aan de gang was met de Patriottenopstand en de Bataafse Revolutie. Haché herkent in Van Ollefens radicaal feministische werk met patriarchale trekjes precies de ambiguïteit van waaruit ze de politieke en sociale spanningen in de Nederlanden kan duiden.

(meer…)

Door Jacoline Maes & Guus van der Peet

Met veelzeggende titels als Stem op de okapi (2015), De jongen die met de dieren schaatste (2018) en Wij zijn tijgers! (2016) is het dierenrijk goed vertegenwoordigd in het oeuvre van Edward van de Vendel. Sinds de auteur in 1996 debuteerde heeft hij in totaal meer dan zestig prentenboeken, romans, informatieve boeken en dichtbundels geschreven voor kinderen en jongvolwassenen – waarbij ook de tekenaar een belangrijke rol toebedeeld krijgt. Daarnaast vertaalde hij een groot aantal kinderboeken uit onder andere het Engels, Frans en Noors. Voor zijn werk werd hij bekroond met de Gouden Lijst, de Anna Blaman Prijs en de Woutertje Pieterse Prijs. Het prentenboek Vosje (2018) werd vorig jaar – toepasselijk – genomineerd voor de Boekenleeuw. Twee van onze redacteurs gingen digitaal in gesprek met Van de Vendel. Zij praatten over de rol van dieren in zijn boeken, de manier waarop deze kunnen aanzetten tot empathie en hoe kunst invloed kan hebben op de samenleving.

Door Kári Driscoll (vertaald door Roos Brands)

Door Ivo Nieuwenhuis

Door Aafje de Roest

Door de vertraging van de verzending van Vooys 38.1 moeten jullie helaas nog even wachten op het nieuwe themanummer. Daarom geven we jullie alvast een klein voorproefje op ‘Populaire Cultuur’ met de stijlbreuk van Jelko Arts.

(meer…)

Door Alie Lassche & Sophie Mulder

Door Thomas Crombez

Door Ton van Kalmthout

Door Noortje Maranus

Over ‘gekken’ en de literatuur die zij schrijven bestaan veel vooroordelen. Dat signaleerde letterkundige Noortje Maranus ook in de receptie van het werk van J.M.H. Berckmans. Daarom doet zij in dit artikel een oproep tot een meer inclusieve, stigmavrije lectuur van literatuur door ‘gekken’. In haar analyse heeft zij zowel aandacht voor Berckmans’ schrijversfiguur als voor zijn teksten. Maranus stelt dat in zijn poëtica lyrische aspecten en ontregeling van de tekst als structureringsprincipes worden ingezet. Dergelijke ontregeling blijkt geen willekeurige uiting van gekte, maar juist een problematisering ervan. Op deze manier pleit zij voor een lectuur van Berckmans’ werk waarbij de binaire oppositie tussen gek en normaal op losse schroeven wordt gezet.

Door Gemma Blok

Hoe is in de afgelopen twee eeuwen waanzin gerepresenteerd in literatuur? Hoogleraar moderne geschiedenis Gemma Blok laat zien hoe de veranderende omgang met de term waanzin de psychiatrische theorievorming rondom geestesziekte weerspiegelt. De grens tussen gek en normaal blijkt in de literatuur te worden besproken en verschoven, waarbij de oorzaak van geestesziekte sinds de negentiende eeuw ook in sociale omstandigheden wordt gezocht. Zodoende wordt de geesteszieke gevoelsmatig dichterbij gebracht. Blok geeft een overzicht van de ontwikkeling van ideeën over psychiatrie en waanzin aan de hand van westerse literatuur. In die literatuur komt er in de laatste decennia niet alleen meer aandacht voor de waanzinnige, maar ook voor de psychiater als mens.

Door Remco Sleiderink

In de rubriek ‘In de kast’ bepleiten uiteenlopende figuren uit de wereld der letteren waarom een bepaalde tekst of auteur de volle aandacht verdient. Deze keer buigt de Antwerpse hoogleraar Middelnederlandse letterkunde Remco Sleiderink zich over de fascinerende figuur van Lodewijk van Velthem. Deze auteur, vertaler en compilator schreef aan het begin van de veertiende eeuw een oeuvre waarin geschiedschrijving, verslaggeving en ridderepiek verrassend dicht bij elkaar komen. Velthem toont zich sterk betrokken bij zijn onderwerpen en aarzelt niet om fanatiek commentaar te geven op grote én kleine gebeurtenissen in heden en verleden. Sleiderink laat zien dat Velthems werk toegang biedt tot een uitzonderlijk rijke belevingswereld.

Door Maartje Amelink

Nederland kent verschillende oud-Ruslandcorrespondenten. Hun ervaringen zijn in een aantal gevallen opgetekend onder de noemer ‘literaire non-fictie’. In deze bijdrage analyseert neerlandica Maartje Amelink drie van deze recente verslagen met oog voor de middelen die de auteurs inzetten om hun realiteitsobservaties te legitimeren. Aan de hand van de concepten auteursintentie, intertekstualiteit en geloofwaardigheid neemt zij ons mee door het tussen feit en fictie zwevend proza over het immer fascinerende Rusland.

Door Carl Niekerk

In de rubriek ‘In de Kast’ bepleiten uiteenlopende figuren uit de wereld der letteren waarom een bepaalde tekst of auteur de volle aandacht verdient. In deze editie laat hoogleraar Carl Niekerk zien waarom de roman In zee gaat niets verloren extra aandacht verdient. Deze roman, geschreven door L.H. Wiener, gaat over de Tweede Wereldoorlog en dateert uit 2015. Niekerk betoogt dat deze tekst van Wiener zich erg goed leent voor een analyse van de representatie van de Nederlandse herinneringscultuur en specifiek het Joodse element daarin. Uit Wieners roman rijst de vraag wat het verleden voor het heden te betekenen heeft.

Door Yra van Dijk

Illustrator: Mans Weghorst

Hoe schenk je als letterkundige aandacht aan de auteur binnen zijn oeuvre, zonder in de biographical fallacy te vallen of je richting posture-onderzoek te bewegen? Yra van Dijk, hoogleraar moderne letterkunde aan de Universiteit Leiden, bewijst dat het mogelijk is. In haar onlangs verschenen Afgrond zonder vangnet (2018), een monografie over Arnon Grunberg, maakt ze geen keuze voor een louter biografische benadering, maar tracht ze haar vinger te leggen op de kern van zijn oeuvre: de spanning tussen wat echt gebeurd is en wat niet. In dit essay reflecteert Van Dijk op deze recente publicatie. Ze laat zien hoe een autonomistische lezing methodologisch te rijmen is met de omstreden biografische lezing en hoe die ambivalentie juist betekenis toe kan voegen aan de interpretatie van literatuur.

Door Merel Donia & Anne Sluijs

Foto: Charlie de Keersmaecker

Kort voordat dit interview mei 2018 werd gehouden, maakte Jaap Robben bekend dat zijn debuutroman Birk (2014) in de Verenigde Staten en Canada zou verschijnen. Het is het zoveelste succes voor deze roman, die werd bekroond met de Nederlandse Boekhandelsprijs, de ANV Debutantenprijs en de Dioraphte Literatour Publieksprijs. Ook verscheen Birk als luisterboek en zal het verfilmd worden. Het mocht dan zijn eerste roman zijn voor volwassenen, op het gebied van jeugdliteratuur en poëzie had Robben al een veelzijdig oeuvre opgebouwd: hij publiceerde vijf poëziebundels, waaronder Zullen we een bos beginnen? (2008) en Als iemand ooit mijn botjes vindt (2012), jeugdroman De zuurtjes (2010), prentenboek Josephina (2012) en meer recentelijk de Suzie Ruzie-reeks (2016) en Plasman (2017). In september 2018 verscheen zijn tweede roman Zomervacht. We spraken hem over zijn schrijverschap, de thematiek in zijn werk en probeerden zijn mening te ontfutselen (‘Ik ben gewoon niet zo goed met meningen…’) over ecocriticism, ontlezing en het nut van de literatuurwetenschap.

Door Pepijn de Groot & Maria van Leeuwen

Culturele canonvorming wordt beschouwd als instrument voor nationale verbinding. Neem de leeslijst. Een lijst van Nederlandstalige boeken waar middelbare scholieren er een aantal van moeten lezen. Maar betekent ‘Nederlandstalig’ ook ‘Nederlands’? Mag een Surinaams-Nederlandse schrijver zich evengoed uitlaten over kwesties van ‘Nederlandse identiteit’ als een witte Nederlandse auteur? Naar wie wordt geluisterd? Vooys spreekt met de Surinaams-Nederlandse schrijver en letterkundige Karin Amatmoekrim (1976). Zij mengt zich in publieke debatten over culturele toe-eigening (cultural appropriation) en legt tegenstrijdigheden bloot in de manieren waarop ‘literaire kwaliteit’ in Nederland wordt toegekend. Momenteel werkt zij als buitenpromovenda aan haar proefschrift. In het promotieonderzoek staat het leven en werk van de Surinaams-Nederlandse schrijver, journalist en programmamaker Anil Ramdas centraal. Ramdas (1958-2012) leverde een rijke voedingsbodem voor zelfkritiek op de Nederlandse samenleving. Een aantal van zijn toonaangevende essays werd in 2017 gebundeld onder de programmatische titel Ik had me de wereld anders voorgesteld (verschenen bij Uitgeverij Querido).

Foto: Willem van den Heuvel

Door Sven Vitse

Wat zou een themanummer over politiek zijn zonder aandacht voor het werk van de Politicus van het Jaar? In zijn zeer actuele bijdrage neemt Sven Vitse, docent-onderzoeker moderne Nederlandse letterkunde, enkele recente Nederlandse romans onder de loep. De meeste aandacht gaat uit naar twee literaire representaties van ogenschijnlijke tegenpolen in het politieke spectrum: de ‘linkse lectuur’ van Teun van de Keuken en een ‘rechtse roman’ van Thierry Baudet. Ook deze tegenpolen blijken een gemene deler te kunnen hebben. Aan de hand van deze twee casestudies laat Vitse in zijn artikel zien hoe de door socioloog Merijn Oudenampsen gesignaleerde conservatieve wending in de Nederlandse politiek vorm krijgt in de hedendaagse literatuur.

Door Siebe Bluijs

Binnen zowel het letterkundige als het theaterwetenschappelijke veld heeft het hoorspel een plek in de marge. Om het hoorspel onder de aandacht te brengen past Siebe Bluijs, als PhD-kandidaat verbonden aan de Universiteit Gent en het Studiecentrum Experimentele Literatuur, in dit artikel een narratologische analyse toe op Gerrit Komrij’s De dood geneest van alle kwalen (1978). Bluijs onderzoekt de verhouding tussen de vertellersstemmen in dit hoorspel en de conventionele vertelinstantie in de verhalende literatuur, en toont ons hiermee interessante wisselende machtsverhoudingen en literaire effecten. Het hoorspel blijkt dan ook vruchtbaar materiaal waarin letterkundigen kunnen, al dan niet moeten, grasduinen.

Illustratie: Loes van Gils

In de rubriek ‘Verstand van Zaken’ reflecteren deskundigen in een essayistische vorm op de stand van zaken in de hedendaagse literatuur, het boekenvak of de wetenschap. Trends worden geduid, catastrofes voorzien en normen bevraagd. Deze keer tracht theaterwetenschapper Dick Zijp de staat van het onderzoek naar cabaret te bespreken,
maar hij moet een spijtige conclusie trekken: er is eigenlijk geen onderzoekstraditie in cabaret. Zijp beschrijft daarom hoe hij – momenteel bezig met een promotieonderzoek naar de werking van maatschappijkritiek en de politieke implicaties van humor in het Nederlandse cabaret – zelf het wiel uitvindt. Hij beargumenteert welke onderzoeksgebieden en bronnen voor hem vruchtbare vertrekpunten zijn om cabaret wetenschappelijk te bestuderen en toont aan hoe een ideologiekritische benadering van cabaret ander licht kan werpen op onze ideeën over humor in het algemeen en cabaret in het bijzonder.

Illustratie: Jamie Nee.

Door Astrid van Weyenberg

Door Lieke van Deinsen & Ton van Strien

In de rubriek ‘In de Kast’ bepleiten uiteenlopende figuren uit de wereld der letteren waarom een bepaalde tekst of auteur opnieuw de volle aandacht verdient. Voor deze editie benaderden we historisch letterkundige Lieke van Deinsen, die onlangs promoveerde op een proefschrift over vroegmoderne canonvorming. Samen met eveneens historisch letterkundige Ton van Strien houdt ze een pleidooi voor allereerst de vroegmoderne dichter Lambert Bidloo. Hij schreef een gedicht op een door Arnoud van Halen samengesteld ‘schrijverskabinet’: een als canon fungerende kast waarin hij portretjes van verschillende dichters verzamelde. Naast Bidloo belichten Van Deinsen en Van Strien enkele dichters die Van Halen beroemd genoeg achtte om in zijn kabinet te plaatsen, maar die menigeen vandaag de dag niet veel meer zullen zeggen.

Recensie Celebrity Afterlives in English and American Literature  (Gaston Franssen & Rick Honings, 2016) door Jawek Kamstra

‘Wie draagt er bij aan de totstandkoming van een literary celebrity, een verhaal rondom een literaire beroemdheid, en hoe ontwikkelt dat verhaal zich nadat de beroemdheid overleden is? Aan de hand van de lives en afterlives van negen literaire beroemdheden wagen negen auteurs zich in Celebrity Afterlives in English and American Literature aan een antwoord op die vraag.’

Door Noortje Maranus & Anne Sluijs

Foto: Sam Garrett

Hoeveel namen van vertalers kan de gemiddelde Vooys-lezer opnoemen? Na het lezen van dit interview in ieder geval één. Sam Garrett is de naam: de vertaler die er mede voor zorgde dat in 2016, bijna zeventig jaar na de Nederlandse publicatie, De avonden (1947) in het Engels verscheen. De Amerikaan ontmoette een Nederlandse tijdens zijn reisperiode na zijn studie filosofie en besloot een aantal jaar later met haar in Amsterdam te gaan wonen. ‘In 1980 ben ik in Nederland verzeild geraakt, met het idee van “Ik zie wel”.’ Ruim dertig jaar later heeft Garrett een groot aantal vertalingen van romans, literaire non-fictie, korte verhalen, toneelstukken en filmscenario’s op zijn naam staan. Redacteurs Anne Sluijs en Noortje Maranus spraken hem over het vertalersvak, dat vaak onderbelicht blijft.

door David Bolt
vertaald door Sanne Lammers

In de rubriek ‘Verstand van zaken’ reflecteren deskundigen in een essayistische vorm op de stand van zaken in de hedendaagse literatuur, het boekenvak of de wetenschap. Trends worden geduid, catastrofes voorzien en normen bevraagd. ‘Disability studies’ is een interdisciplinair veld dat sinds de jaren negentig een plaats heeft verworven in het academische veld en zich sindsdien in steeds meer richtingen uitstrekt. Zo ook in de literatuurwetenschap, waarin het een plaats heeft verworven door het deconstrueren van normatieve uitgangspunten op soortgelijke wijze als wetenschappers de afgelopen decennia met de drie-eenheid van ras, gender en klasse hebben gedaan. David Bolt bespreekt de drie fases die de literary disability studies hebben doorlopen sinds de opkomst ervan in de jaren negentig en geeft aan de hand daarvan een inkijkje in de ontstaansgeschiedenis en ontwikkeling van deze vaak onderbelichte tak van het letterkundig onderzoek.

Recensie The Art of Reading (Damon Young, 2016) door Esther Op de Beek

‘In de zomer van 2005 voert Cees Nooteboom in ‘Een ontmoeting met een hoofdletter’ in NRC Handelsblad een fictief gesprek met de L. Met de opdracht een woord te zoeken dat met ‘het idee van de vrijheid’ te maken heeft – was hij maar een fransman! – twijfelt de eveneens fictieve Nooteboom tussen ‘Lopen’ en ‘Lezen’, maar kiest voor het laatste: ‘De lezer leest, de lezer kiest. De lezer pakt het ene boek in de boekwinkel, of in de bibliotheek, en niet het andere. De lezer is vrij.’ (Nooteboom 2005) De letter L meent echter dat het met de vrijheid van de lezer nog zo eenvoudig niet ligt. Lezers zouden niet alleen vrij moeten zijn om te kiezen wat ze lezen, maar ook om te kiezen wat ze ervan maken of ervan vinden. Die vrijheid lijkt heel mooi, maar gemakkelijk is het volgens de L niet. Om te kunnen kiezen wat je creëert, is verbeelding nodig. Die ontwikkel je door meer te lezen dan slechts één boek, al worden er soms zelfs hele beschavingen op slechts één boek gebouwd: ‘Lezen is kiezen, maar om te kunnen kiezen moet je lezen’.’

door Anne Sluijs & Carmen Verhoeven

‘Het eerste boek van Mounir als Mounir’, zo wordt Mounir Samuels roman Liefde is een rebelse vogel (2016) genoemd in de prospectus van Uitgeverij Jurgen Maas. Het is het negende boek van de auteur die voorheen luisterde naar de naam Monique, maar het eerste dat de auteur naar eigen zeggen zonder beperkingen of grenzen schreef. Redacteurs Anne Sluijs en Carmen Verhoeven spraken hem vlak na verschijning van zijn literaire debuut. In Theatercafé Podium Mozaïek passeerden de roman, culturele toeeigening, taboes en de verantwoordelijkheid die Mounir voelt als vreemde eend in de bijt van de Nederlandse literatuur de revue.

door Klaas la Roi

In de rubriek ‘In de Kast’ bepleiten uiteenlopende figuren uit de wereld der letteren waarom een bepaalde tekst of auteur opnieuw de volle aandacht verdient. Neerlandicus Klaas la Roi breekt ditmaal een lans voor Katharina Bilderdijk-Schweickhardt, wier eigen werk onderbelicht is gebleven vanwege haar huwelijk met romanticus Willem Bilderdijk, een van Nederlands beroemdste dichters. Ze was een veelzijdig auteur die zowel treurspelen, gelegenheidsdichten, vaderlandse poëzie als kinderpoëzie schreef. Toch bleken vooral haar kinderversjes succesvol en bleef haar andere werk relatief onbekend. La Roi laat echter zien dat ook haar andere poëzie zeer de moeite waard is, niet in de laatste plaats omdat ze op vernuftige en artistieke wijze de thematiek van het lichaam hierin wist te verweven.